Skąd wiadomo, ze praca z dziećmi to moje powołanie? Kiedy człowiek odkrywa, że „to” jest jego pasją?

Od zawsze chciałam pracować z dziećmi. ZAWSZE.

Już w podstawówce przyglądałam się Pani Nauczycielce (myślę w tej chwili o klasach I-III) i byłam zafascynowana tym, że całe życie można uczyć kogoś podstaw liczenia, czytania i pisania. Czegoś, co jest później przez te osoby wykorzystywane przez całe życie. Później nastawiłam się na mniejsze dzieciaki. Różnego rodzaju wolontariaty, jeszcze przed ukończeniem magicznej 18, która dawała mi prawo do podpisywania umów, odbywałam z przedszkolakami. Jeszcze później ukierunkowałam się na szkolę podstawową, ale jednak nie na wcześniej wymarzone nauczanie początkowe. Z tego zrezygnowałam.

Uwielbiam nadal tą grupę wiekową, ale nie czułabym się dobrze przeżywając każdy dzień z moją grupą, aby po trzech latach pożegnać ją bezpowrotnie. Nie twierdzę, że nie zrobię kiedyś studiów podyplomowych z nauczania zintegrowanego. Ale z całą pewnością jeszcze nie teraz. 

                                            Źródło:http://mstaylorsclass.com/mm8_kids1.gif

Jedno jest  natomiast pewne. Mając pracować z dziećmi, mogę pracować za naprawdę niską stawkę. Ba, mogę pracować za darmo. I robię to. Bardzo często. Stąd wiem, że to moje powołanie.

Kiedyś gdzieś usłyszałam (tudzież przeczytałam), niestety nie mam pojęcia gdzie, że pracować powinno się tylko na takim stanowisku, jakiego gotowi bylibyśmy się podjąć za darmo. Wiadomo, w obecnych czasach nie jest to możliwe. Ale gdzieś wewnętrznie się z tym zgadzam.

Z blogowej przestrzeni, znam dwójkę pedagogów. Ich także poprosiłam o parę słów. Chciałam wiedzieć, kiedy oni poczuli, że praca z dziećmi jest ich powołaniem, pasją, życiowym wyborem. A teraz czytajcie uważnie - bo warto.

Paulina, czyli Młody Pedagog odpowiedziała:
O pracy z dziećmi marzyłam już od... odkąd pamiętam. Nie chodziłam jeszcze do szkoły, a już organizowałam pluszowym zabawkom lekcje. Myśl o nauczaniu (geografii lub klas 1-3 szkoły podstawowej) towarzyszyła mi do końca liceum. Dopiero podczas rocznej przerwy między maturą a studiami zdecydowałam się na pedagogikę rodziny i pracę z dziećmi w innych niż szkoła placówkach.

Jak widzicie, nie tylko ja czułam chęć bycia nauczycielem będąc sama dzieckiem ;) Na bloga Pauliny zapraszam tutaj : http://mlodypedagog.blogspot.com/ Czytając go dowiecie się, jak to jest codziennie mierzyć się ze swoimi marzeniami ;)

Drugą blogerką jest Ania z http://www.aniamaluje.com/ 

Tłumaczenie czegoś młodszym zawsze sprawiało mi radość. Być może dlatego, że od wczesnego dzieciństwa zawsze miałam starszych kolegów, więc pewnie był to jakiś wzorzec ;-) Mam 10 lat młodszą siostrę, naturalne więc było to, że czasami pod moim okiem bawiła się czy uczyła (np. czytać). W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że wymyślanie zabaw, zajęć, i organizowanie czasu mojej siostrze czy innym dzieciom daje mi wielką przyjemność i sprawia radość. Czułam się wtedy nabuzowana dobrą energią. Moment przełomowy był wtedy, kiedy wpadłam w odwiedziny do koleżanki która nie mogła wytłumaczyć młodszemu bratu zadania z matematyki. Usiadłam więc koło niego i mu wytłumaczyłam. Złapał w lot. Dopiero kiedy koleżanka mi to uświadomiła, stwierdziłam, że tak, rzeczywiście, jestem w nauczaniu dobra, lubię to robić, sprawia mi to przyjemność... I tak się to potoczyło ;-)

Czujecie tą pozytywną energię?  Mi osobiście wydaje się, że już samo pisanie o dzieciach sprawia Ani przyjemność :)

Po dzienną dawkę radości zapraszam od Ani, zapraszam na: http://www.aniamaluje.com/

A Wy? Pracujecie z dziećmi? Kiedy poczuliście, że to Wasze powołanie? A może nie pracujecie w tym zawodzie, ale kiedyś przemknęło Wam to przez myśl? ;)